Pierwsze wzmianki o rzemiośle w Nowogardzie pochodzą z początku XIII w. –„Jest to gród okazały, o zwartej zabudowie, o wielkich bogactwach i wysoko kwalifikowanych rzemieślnikach.
”Rzemiosło przez wieki rozwijało się wraz z miastem. Po wkroczeniu w marcu 1945 roku wojsk radzieckich i polskich do Nowogardu, zaczęto organizować życie gospodarcze i polityczne. W wyniku grabieży i palenia domów przez wojska sowieckie miasto zostało zniszczone w 70%.
W pierwszych miesiącach po działaniach wojennych w Nowogardzie mieszkało ok. 1800 osób pochodzenia niemieckiego i 600 osobowa grupa polskich osadników. Liczba mieszkańców po likwidacji napadów i poprawie aprowizacji zaczęła szybko rosnąć i w 1946r. sięgała już kilku tysięcy.
Ogromne zapotrzebowanie na różnego rodzaju usługi w zniszczonym mieście spowodowało powstanie wielu warsztatów i zakładów rzemieślniczych, które mając potrzebę uregulowania swojej działalności i wzajemną pomoc w zaopatrzeniu utworzyły organizację cechową.
W kwietniu 1946 roku 186 zakładów rzemieślniczych utworzyło swą organizację pod nazwą „Cech Rzemiosł Różnych w Nowogardzie” – pierwszym Starszym Cechu został Marian Lisiecki.
Na przestrzeni 70 lat istnienia Cechu funkcję Starszego Cechu pełnili:
Obecne funkcję Starszego Cechu pełni Dariusz Szulejko.
Od 1986 r. Cech ma swoją własną siedzibę mieszczącą się przy ul. 3 Maja 48. Budynek został wybudowany społecznie przez nowogardzkich rzemieślników. W budynku obecnie znajduje się biuro Cechu, w którym rzemieślnicy mogą uzyskać informacje na temat przepisów podatkowych, emerytalno-rentowych oraz w sprawach nauki zawodów Rzemieślniczych.